« أنَا خَاتِمُ الأوصِیاءِ،بِی یَدفَعُ البَلاءُ عَن أهلِی و شِیعَتِی. »(دعوت راوندی؛ص:207،ح:563) = من آخِرین جانشین پیامبرخداهستم،فقط بوسیله من از آشنایان وپیروانم بلاء وفتنه برطرف می شود.

   «أنَا»=مبتدا ومرفوع محلاًّ،«خَاتِمُ»=خبر(مفردمشتق)ومرفوع به اعراب اصلی وظاهری،«الأوصِیاءِ»=مضافٌ إلیه ومجرور به اعراب اصلی وظاهری،«بِی»=جارومجرورومجروربه اعراب محلِّی ((این جارومجرور به خاطر حصر بر فعلش مقدم شده است.)) «یَدفَعُ»=فعل، «البَلاءُ»= فاعل ومرفوع به اعراب اصلی وظاهری،«عَن أهلِی» =جارومجرور ومجرور به اعراب تقدیری «ی»=مضافٌ إلیه ومجرور محلاًّ، «وَ»=حرف عطف،«شِیعَتِی»= معطوف ومجرور به تبعیت واعراب تقدیری،«ی»=مضافٌ إلیه ومجرور به اعراب محلِّی است.